Gert Scheerlinck creëert als een strandjutter, hij isoleert gevonden voorwerpen, brengt ze binnen in een ruimte voor actuele kunst als deze, combineert hen in een geheel ander verband dan dat van gebruik of consumptie. Naakt en ontdaan van alle nuttigheid werpt de aanblik van een voorwerp ons terug op een heel basic, zintuiglijke, tactiele omgang met het ding. Omdat ons weinig anders rest dan kijken, doen we dat plots veel geconcentreerder, in de hoop ergens een eigenaardigheid of een reden te speuren, die de sleutel moet zijn van zijn keuze. 

Bestaat er een mooier spelritueel dan een kind dat op het strand een zandkasteel bouwt, al dan niet geholpen door een ijverige vader? De clou van het spel is het wachten op de vloed, om dan met een vreemde mengeling van ontgoocheling en fascinatie de net gebouwde droom te zien aanvreten door het wassende water. Het zal vergeefs wachten zijn met de vorm van D.D. Trans. Alle hoop, verlangen en tijd waarmee we de mal hebben gevuld, zijn voorgoed gestold in beton.

(Frederik Van Laere – fragment openingswoord)

Foto’s: Chantal Verheye