De tekeningen van Steven Vermeyen zijn doorwerkt en gelaagd. Gevat in een epoxy laag krijgt de kijker het gevoel van niet naar 1 maar naar 2, soms zelfs naar 3 gezichten te kijken.  We zien een beeld dat verschijnt en weer verdwijnt, eerst weer scherp is, dan weer wazig.  De moorden geven hun geschiedenis niet prijs, voor altijd gehuld in de nevelen van de tijd. Gestold in het materiaal.

Een eigenzinnig wereld, want zowel boeken als kamers zijn een kunstwerk op zich en inspireren Dirk Van Severen tot een oeuvre dat soms humoristisch is. Werken als  ‘Encadrement d’art’ maken een knipoog naar Broodthaers en tonen ons de absurditeit aan van het kunstdiscours. Als we niets zinnig weten te zeggen over het schilderij dan kunnen we nog altijd spreken over het kader? Nietwaar?

(Petja Gekiere – fragment openingswoord)